ناگﻬـﺎﻥ ﺁﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕِ ﻣﻦ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﭼﺎﺭﺷﺪﻡ

ناگﻬــﺎﻥ ﺁﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕِ ﻣﻦ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧــــﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﭼـــــﺎﺭﺷﺪﻡ

ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﺗﺎ ﮐـــــﻪ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻗــــــﺮﺍﺭﺷﺪﻡ

 

ﻣﺜﻞ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺧﺸﮏِ ﮐﻨﺞ ﺣﯿﺎﻁ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻓﻦ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ

ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺯﺍﺭﻡ ﮐــــــﺮﺩ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﺗﻨﺖ ﺑﻬـــــــﺎﺭﺷﺪﻡ

 

ﻧﺎﮔﻬـــﺎﻥ ﺭﯾﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ... ﺳﺮﻡ ﺍﻓﺘـــــﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻮ

ﺳﯿﻞ ﻣﻮﻫــﺎﺕ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ، ﻣﻦ ﺩﻟــﻢ ﺭﯾﺨﺖ ... ﺁﺑﺸﺎﺭ ﺷﺪﻡ

 

ﻋﻄﺮ ﮔﻠــــــﻬﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ، ﮔــــــﺮﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ

ﺧﻮﺷﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺗﺐِ ﺍﻧﮕــــﻮﺭ ... ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺎﺭ ﺷﺪﻡ

 

ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ ... ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ،ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ... ﭘﯿﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﺷﺮﺍﺏ

ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﺘﻨﮓ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺧﻤــــــﺎﺭ ﺷﺪﻡ

 

ﯾﮏ ﺷﺐ ﺍﺯ ﮐـــــﻮﭼﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺭﯾﺨﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﻢ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﭘُﺮﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﻔﺮ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺷﺐ ﭘُﺮﺍﺯ ﻗﻄﺎﺭ ﺷﺪﻡ

 

اصغر معاذی

هرچند پیش روی تو غرق خجالتند

هرچند پیش روی تو غرق خجالتند

چشمان این غریبه فقط با تو راحتند

 

بانو...به بی قراری شاعر ببخش اگر

این شعرها به حضرت چشمت جسارتند

 

آغوشت آشیانه ی گرم کبوتران

لبخندهات...حس نجیب زیارتند

 

دور از نگاه سرد جهان...دست های من

با بافه های موی تو سرگرم خلوتند

 

دنیا سکوت های مرا ساده فکر کرد

از حرف دل پُرند...اگر بی شکایتند

 

بی خواب کوچه گردی و بدخوابی ام نباش

دلشوره های هرشبم از روی عادتند

 

 هی کوچه...کوچه...کوچه...به پایان نمی رسم

شب های سرد و ابری من بی نهایتند

 

اصغر معاذی