حـــرفی بزن سکوت دلــــــم را تکان بده
فرصت به عشق در دل بی‌همزبان بده
پر می‌کشم به وسعتی از بیکــــرانه‌ها
از این قفس به بـــــــال و پرم آسمان بده
از گوشه‌هـای شرقی چشمـان روشنت
اشراقـــم از نهـــــایت یـک کهـــکشان بده
گل می‌دهـم به بوی بهـاری که می‌رسد
بغــض مــــرا به زخــــم شکفتن امــان بده
گفتی شبی شکســـته بیـــایـم بـه دیدنت
یک شب مــرا بـه خـلوت خـود آشیــان بده
اوج بـــلــوغ بــــاور بـغــض شـکســـتـه را
بــر قــــله‌هــای زخمـــی آتشفــشان بده
تا بشکــــفد شکـــــوه شکفتــن بـه بــاورم
یک پنــجره به سمت نگاهـــت زمــان بده
از این هـوای خســـته‌ی ابـری دلم گـرفت
خـورشـــید من بیــا و خــودت را نشان بده
سید محمدرضا هاشمی‌زاده
۰ نظر
۲۷ شهریور ۹۳ ، ۱۱:۴۰