یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نیی شمع مزار خویش شد
نی به آتش گفت: کین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟
گفت: آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنیت را سوختم
زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود
با چنین دعوی چرا ای کم عیار
برگ خود می ساختی هر نو بهار
مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است
مجذوب تبریزی
همقدم با تو.. خیابان خودم را دارم
دین من: بودنت، ایمان خودم را دارم
کاشکی حبسِ ابد خورده ی بازوت شوم
کنج آغوش تو زندان خودم را دارم
تو نباشی همه ی سقف اتاقم ابر است
بی حضورت غم و باران خودم را دارم
با تو هر لحظه ی دل بستن من پاییزی ست
من برای خودم آبان خودم را دارم
شانه ات بام من و قلعه ی آغوشت اوین
منِ دربندِ تو تهران خودم را دارم
تو پریشان من و موی سیاهم اما*
بغلت فکر پریشان خودم را دارم:
که مبادا نفسی از تو دلم دور شود
بر دل آشوب فراوان خودم را دارم
من به پایان غم انگیز جهان تن ندهم
"تو و من"..قصه ی پایان خودم را دارم
حانیه دری
