فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه

فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه
یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام
بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من
هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود
چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت
من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم
پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب
درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو
نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خاب ِ شعرم برنخیزم تا ابد
طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

شهراد میدری

با توام آااااای ! پدر سوخته بازی کافی ست

با توام آااااای ! پدر سوخته بازی کافی ست

هی خرابم کنی و باز بسازی کافی ست

چشم ِ تو کاشف ِ گیرایی ِ صد در صد ِ عشق

زکریـــــــــــا شدن ِ الکل ِ رازی کافی ست

شــــــــــاه توتی، بگذار آب شوی در دهنم

هی نگو بر لب ِ من دست درازی کافی ست

بیخیال ِ "چه شود" یا "چه شده"، حـــال بده

اینهمه جمله ی ِ مستقبل و ماضی کافی ست

سنتی نیست ویــــــــالون، بنشین تار بزن

شانه را آرشـــــه بر مو بنوازی کافی ست

هر کــــــــــرانه که دلم را ببری باخت تری

دختر ِ صهیون ! اشغال ِ اراضی کافی ست

اسب ِ من ! سرکشی ات خسته ترت خاهد کرد

سعی کن رام شوی یکـــه نتازی، کافی ست

برنمی دارم دست از سر ِ تو می فهمی؟

پس نرو یکطرفه خانه ی ِ قاضی کافی ست

"شاه" فهمیده قشنگی ِ تو فوق العاده ست

نیست "لازم" که بر این "حکم" بنازی، کافی ست

می رسم من به تو و می شکنــــــم قاعده را

حسرت ِ دوری ِ خطــــهای ِ موازی کافی ست

واقعی باش بیــــــــــــــا کنج ِ اتاقم بنشین

بعد از این دلخوش ِ دنیای ِ مجازی کافی ست

شهراد میدری

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده

تاج ِ مویت دستباف از شهر ِ تبریز آمده
زرد و نارنجی، طلا رنگ و دل انگیز آمده

چشمهایت امپراتوری ِ عشقی گمشده
سرمه دان ِ نقره با باران ِ یکریز آمده

نازخاتون ِ آپا/دانایی و خونخاه ِ عشق

فر ِ بشکوهت سپاهی غرق ِ تجهیز آمده

لشکری پا در رکاب ِ تو درختان صف به صف

تیغی از شاخه به دست و پا به مهمیز آمده

خش خش ِ برگ است و باد از تیسفون تا پارسه

نامه های ِ پاره ی ِ خسروی ِ پرویز آمده

طاق ِ کسرای ِ دو ابروی ِ تو بعد از قرنها

فکر ِ رویا رو شدن با ظلم ِ چنگیز آمده

تیشه ی ِ فرهاد روی ِ پلک ِ خط ِ میخی ات

حضرت ِ شیرین سوار ِ اسب ِ شبدیز آمده

تو پوروچیستای ِ زرتشتی و آتشدان به دست

قلبت از شهریوری گرم و شررخیز آمده

غصه ها را تار و مار از خنده ی ِ خود میکنی

ماه ِ مهرت با شبی غمگین گلاویز آمده

حکمرانی کن پس از این پادشاه ِ فصلها !

آمدن های ِ تو یعنی فصل ِ پاییز آمده

شهراد میدری

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب
الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش
به سوی ِ پنجره آهسته سنگی میزدی امشب

خودم شکل ِ دری را میکشیدم باز بر دیوار

تو هم با بوسه آن را آب و رنگی میزدی امشب

اتاقم دره میشد میشدی ماه ِ تمام من

دم ِ از دیوانگی های ِ پلنگی میزدی امشب

کنارم راه میرفتی برایم شعـــــــر میخاندی

قدم با چشمهای ِ شوخ و شنگی میزدی امشب

سرانگشتت مرا می برد تا انگور و موسیقی

لبالب از پیاله تار و چنگی میزدی امشب

پرستارم! چه می گویم؟ به هذیانم نخند این قدر

چه میشد بی هوا حرف از سرنگی میزدی امشب

از اقیانوس می آیم به سوی ِ ساحـــــــل امنت

سری ای کاش تا نعش ِ نهنــــگی میزدی فردا

شهراد میدری

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم گم شو 
هی نشو اینهمه دلواپس ِ حالم گم شو

"من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش"
بشنو از حافظ و از برگه ی ِ فالم گم شو

چالش ِ آب ِ یخـــــت هم بخورد توی ِ سرت 

کور هستی که شکسته ست سفالم؟ گم شو

به هوایی شدنت معنـــــــــی ِ پرواز نده

به تو چه بسته به حسرت پر و بالم گم شو

مهربان دختر ِ گلپوش ِ عسل نوش ِ بهار !

بختیاری پری ِ "چار" محالم گم شو

نوبری؟ باش، به من چه که تمشکی یا سیب

دلخوش ِ طعم ِ گس ِ میوه ی ِ کالم گم شو

بی شرف! رژ به لبت، سرمه به چشمت کافی ست 

دلبر ِ بی پدر ِ خوش خط و خالـــــم گم شو

هی نلرزان دل ِ این ارگ ِ پدر سوختــــه را 

به درک خورده ترک رو به زوالم گم شو

هیچ کس جز تو ندارم که ندارم به تو چه

به جهنم که دلت سوخت به حالم گم شو

سر به دیوار نهادم؟! به خودم مربوط است 

عشق ِ من میکشد این گونه بنالم گم شو

آمدی شعر ِ مرا لایک کنی؟ لازم نیست 

سر نزن روز و شب این قدر به والم گم شو

بعد از این خاطره ات همدم و همراه من است

نیست یک لحظه برای ِ تو مجالم گم شو

شهراد میدری

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خاب میخاهم
بستر ِ ابرهای ِ بارانی، بالش ِ آفتاب میخاهم

فارغ از هرچه هست باید بود، بعد از این مست ِ مست باید بود
در بغل زیر ِ خاک لای ِ کفن، خمره ای از شراب میخاهم

نه که قرآن انار ِ نیشابور، شعر سعدی و حافظ و انگور

لذت ِ این گناه کردن را، جای ِ هرچه ثواب میخاهم

چند رمان جهان ِ خاموشی، داستان از شب ِ فراموشی

جای ِ سنگ لحد به روی ِ سرم، چند جلد ِ کتاب میخاهم

تا بفهمند خسته از تبرم، زیر ِ توفان چه آمده به سرم

از گل ِ سرخ ِ مانده زیر ِ تگرگ، اشکهای ِ گلاب میخاهم

شیخ! هرچه چرند گفتی بس، هی شکر خورده قند گفتی بس

من به جای ِ تو بر سر ِ خاکم، چهره ای بی نقاب میخاهم

گرچه دندان ِ کهکشان شیری ست،اینهمه کج مداری از پیری ست

من جهانی بنا شده از نو، مملو از عشق ِ ناب میخاهم

این غزل بر غبار ِ من بنویس، روی سنگ ِ مزار ِ من بنویس

اینهمه جا چرا زمین آورد؟ از خدا من جواب میخاهم

شهراد میدری

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!
باغ ِ مینیاتوری از نقش و نگار آورده!

خوشگوارا ! خنکا ! چشمه ی ِ یاقوت ِ بهشت!
لب ِ سرخت چقدر شهد ِ انار آورده

نه به مویت که شرابی شده و مست و خراب

نه به رویت که چنین چشم ِ خمار آورده

روسری ِ تو غزلبافته ی ِ شیراز است

عطر ِ بازار ِ وکیلی که بهار آورده

دور ِ منظومه ی ِ شمسی ِ سرت میگردد

هرچه سیاره اگر رو به مدار آورده

باد دلخوش که مگر باز به رقص آوری اش

دامنی اطلسی از گوشه کنار آورده

تاج قرقاول ِ کبکینه خرام ِ پر ِ قو !

هرکسی دیده تو را میل ِ شکار آورده

قاب ِ زرکوب ِ تو را آنکه چنین ناز کشید

از طلای ِ تو به آیینه عیار آورده

غیر از اینی که در آغوش ِ تو پروانه شوم

تن ِ ابریشمی ات را به چه کار آورده؟

تا بگیرد مگر اقرار ِ محبت از تو

بوسه یعنی به لبت عشق، فشار آورده

بس که دلباخته ام هیچ ندارم جز شعر

شاعری دفتر ِ خود را به قمار آورده

شهراد میدری

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است 
دور ِ آن پرچین ِ سرو ِ ناز باشد بهتر است

گرچه بالا هست امکان ِ سقوطم باز هم 
آمدن با اولین پرواز باشد بهتر است

جای ِ این احوالپرسی از لبانم لب بگیر 

بوسه دادن از همان آغاز باشد بهتر است

درصد ِ گیرایی اش بالاست بیش از این نریز 

بی شرف! چشم ِ تو کمتر ناز باشد بهتر است

گرچه در کولاک ِ کوهستانی ات گم میشوم 

دکمه هایت روز ِ برفی باز باشد بهتر است

آن دو خرگوشی که سر تا آسمان برداشته 

سهم ِ هر یک چنگی از شهباز باشد بهتر است

می شود آرام غافلگیرشان کرد و گرفت 

گرچه مرد از دور، تیرانداز باشد بهتر است

نه! نمی خاهم نتی عریانی ات را دم زند 

خانه خاموش و بدون ِ ساز باشد بهتر است

جز من و تو مهره ای دیگر در این شطرنج نیست 

کیش و مات ِ شاه با سرباز باشد بهتر است

کاغذ از وصف ِ تن ات هرچند کم می آورد 

شرح ِ آغوش ِ تو با ایجاز باشد بهتر است

بادها هرگز نباید بو برند این شعر را 

بین ِ ما این خاطره یک راز باشد بهتر است

شهراد میدری

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟ 

نگاهت سخت دنبال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

برایت اتفاق افتــــــــــاده در یک کافه ی ِ ابری 

ته ِ فنجان ِ تو فال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

خوش و بش کرده ای با سایه ی ِ دیوار وقتی که 

دلت جویای ِ احوال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

چه خاهی کرد اگر هربار گوشــــی را که برداری 

نصیبت بوق ِ اشغال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

حواس ِ آسمانت پرت روی ِ شیشـــــــه های ِ مه 

سکوتت جار و جنجال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شب ِ سرد ِ زمستانی تو هم لرزیده ای هرچند 

به دور ِ گردنت شال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

تصور کن برای ِ عیدهـــــــــــــــــای ِ رفته دلتنگی 

به دستت کارت پستال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شبیــــه ِ ماهی ِ قرمز به روی ِ آب می مـــــــــانی 

که سین ات هفتمین سال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شود هر خوشه اش روزی شرابی هفتصد ساله 

اگر بغضت لگدمال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

چه مشکل می شود عشقی که حافظ در هوای ِ آن 

الا یا ایها الحال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

رسیدن سهم ِ سیب ِ آرزوهــــــــایت نخاهد شد 

اگر خوشبختی ات کال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شهراد میدری

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی 
باز سهم ِ باد را خانـــــــه خرابی میکنی 

ماه آنهم روز ِ روشن دیده تا حالا کسی؟ 
کوچه را هر صبح با خود آفتـــابی میکنی 

تاجر ِ فیـــروزه، نیشــــابوری از پروانه ای 
جاده را ابریشــــم از گلهای ِ آبی میکنی 

من که اهلش نیستم اما تعارف، بد که نیست 
کی مرا مهمـــــان ِ آن باغ ِ گلابی میکنی؟ 

هرچه لبهایت فشرده یادگیری بهتر است 
بوسه را کی بر لبم قفل ِ کتابی میکنی؟

می خورم از موی ِ تو شلاق و جرمم عاشقی ست 
عشق را سیلی خور ِ حکم ِ غیابی میکنی

چون غریبه جمع می بندی بجای ِ تو "شما" 
باز خوشحالم مرا آدم حســــــابی میکنی 

مثل ِ هر شب سر زده تا بسترم سر میزنی
پلک را نابــــاور ِ بیدارخـــــــــــــابی میکنی

سوخت نسلم، روسری بردار، بس کن، تا به کی
دلخوشم با وعده هـــــــای ِ انقلابی میکنی؟

"دوستــت دارم" ندارد جز سکوتت پاسخی 
باز من را مات از این حاضــــرجوابی میکنی

شهراد میدری

ﻫﯿﭻ ﻫﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩﯼ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻫﯿﭻ ﻫﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩﯼ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﮐﺮﺩﻡ، ﺩﻟﺒﺮ ﻭ ﺭﻋﻨﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺍﺯ " ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺩﺍﻭﯾﻨﭽﯽ" ﻋﺬﺭﺧواﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ
ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻋﮑﺲ ِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ِ " ﻣﻮﻧﺎﻟﯿﺰﺍ" ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯽ ﺍﺻﻠﻦ " ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ" ِ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻣﻮﻫﺎﯼ ِ ﺗﻮ ﯾﻠﺪﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺩﻟﺨﻮﺵ ِ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ِ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺑﻮﺩﯼ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﻮﻥ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻧﻪ ﻋﺴﻞ، ﮔﺲ ﺑﻮﺩ ﻃﻌﻢ ِ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺩﯼ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻗﺼﺮ ِ ﮐﻨﺪﻭﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎﻥ ِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ
ﺯﻭﺭﻗﯽ ﺑﺎ ﭘﻠﮏ ِ ﭘﺎﺭﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ِ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﺯﻭﯼ ِ ﺩﻟﻢ ﮐﻪ
ﺗﺎﺭ ِ ﻣﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﺑﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ِ "ﻧﻈﺎﻣﯽ " ﺭﺍ بخوانم
ﺑﺲ ﮐﻪ " ﻣﺠﻨﻮﻥ" ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﯿﺨﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ " ﻟﯿﻼ" ﮐﺸﯿﺪﻡ

ﻣﺮﻍ ﻣﺎﻫﯽ ﺧﺎﺭ ِ ﺑﺪﺗﺮﮐﯿﺐ! ﺟﻮﺟﻪ ﺍﺭﺩﮎ ِ ﺯﺷﺖ!
ﺑﺎﻭﺭﺕ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﯼ ِ ﻗﻮﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ؟

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺑﺎ ﺍﻭ، ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ
ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﭘﺎ ﮐﺸﯿﺪﻡ

شهراد میدری

مست اگر باشی در آغوشت خدایی میکنم

مست اگر باشی در آغوشت خدایی میکنم
خاک را سرشار ِ عرش ِ کبریایی میکنم

دل به دریا میزنم در موج ِ مویت هرچه باد
بادبان ِ روسریّ ات را هوایی میکنم

باد بود این که دل ِ من را چنان کاهی ربود
عاشقی با چشمهای ِ کهربایی میکنم

در بساطم گرچه چیزی نیست اما عشق هست
من تو را مهمان ِ یک فنجان ِ چایی میکنم

هرچه غم سویم اشاره میکند من را ببین
در کنارم چون تویی بی اعتنایی میکنم

آنقدر ترد و ظریفی که فقط با بوسه ای
گل می اندازم تنت را و حنایی میکنم

می نویسم با زبانم بر کف ِ پایت غزل
چون پلنگی خون چشان آهوستایی میکنم

شادمانه روی ِ ابر ِ بالشم پر میکشم
مثل ِ یک گنجشک احساس ِ رهایی میکنم

شب گذشت و رفتی از پیش ِ من اما باز هم
آرزوی ِ این که "در خابم بیایی" میکنم

شهراد میدری

دوست دارم که تو را دوست بدارم، به تو چه

دوست دارم که تو را دوست بدارم، به تو چه

بی تو هر ثانیه ای را بشمارم، به تو چه

عشق من میکشد این گونه پلنگت باشم

دل به مهتاب تو هر شب بسپارم، به تو چه

مست در آینه پلکی بزن، انگور بریز

من که بی جرعه ی چشم تو خمارم به تو چه

دل من هرچقدر تنگ تو باشد باشد

به درک اینهمه بی صبر و قرارم، به تو چه

بوسه از سیب لبت قند خیالم شد باز

نیوتن هستم و افتاده فشارم، به تو چه

چه بخاهی چه نخاهی همه ی من شده ای

همه ی زندگی و دار و ندارم، به تو چه

تو که یک بار به من شانه ندادی هرگز

روی دیوار اگر سر بگذارم به تو چه

تو به دیوانگی ام هرچه دلت خاست بخند

من اگر گریه کنم اشک ببارم به تو چه

دلخوش زندگی ات هستی و یارت، خب باش

گیرم اصلن که کسی جز تو ندارم به تو چه

اصلن این گونه دلم خاسته، عیبی دارد؟

لب اگر بر لب عکست بگذارم به تو چه

دیر یا زود به عشق تو فرو خاهم ریخت

می برد باد از این شهر، غبارم به تو چه

لب فرو بستم و یک عمر نگفتم حرفی

جز همین شعر که بر سنگ مزارم.. به تو چه

شهراد میدری

بچه ام عاشق چشم شکلاتی شده ام

بچه ام عاشق چشم شکلاتی شده ام

یا زمین کوب لب ابنباتی شده ام

بس که این عشق درآورده به زانو من را

چند وقتی است که دلبسته ی تاتی شده ام

خنده های تو به من سرکشی آموخته است

بی جهت نیست که شورشگر و خاطی شده ام

زیر بازارچه چون قیصر چاقو در دست

خسته از این همه دلتنگی لاتی شده ام

حالی ام نیست فقط دست تو را می خواهم

گم در این شهر شلوغ و قروقاطی شده ام

فکر من نیستی و من به تو می اندیشم

دلخوش حس قشنگ تله پاتی شده ام!

جای دوری نرود یا به کسی برنخورد

دختر خان! تو ببخشم که دهاتی شده ام

قرعه ی من به تو هرگز نرسیدن افتاد

من که قربانی بغض طبقاتی شده ام.

شهراد میدری

ماه بانوی جزیره! دلبری را بیخیال

ماه بانوی جزیره! دلبری را بیخیال

دامن گلدار رقص بندری را بیخیال

 

من حواسم هست که دیوانه ات باشم مدام

مو پریشان تر نکن، یادآوری را بیخیال

 

میزنم پارو میان موج های نیلی ات

ناخدا ! آن بادبان روسری را بیخیال

 

چشم الماس زمرد پیکر یاقوت لب!

نقشه ی گنجی خودت، نقش پری را بیخیال

 

پیش باید رفت در دریای مواج تنت

نه! نیانداز آن پلاک لنگری را، بیخیال

 

تفرقه ایجاد خاهد کرد آخر این شکاف

خط بین سینه های مرمری را بیخیال

 

دور انگشت تو می چرخم به هر سو خاستی

آن سکان حلقه ی انگشتری را بیخیال

 

دل ببر از من به هر اندازه میخاهی ولی

دزد دریایی من! غارتگری را بیخیال

 

با نگاهت تا ابد تنها مرا آتش بزن

آسمان خسته ی خاکستری را بیخیال

 

چون صدف وا مانده آغوشم به مروارید تو

مال من شو بعد از این و دیگری را بیخیال

 

شهراد میدری

تو را بخاطر زیبایی ات نمی بخشم

تو را بخاطر زیبایی ات نمی بخشم

به قد و قامت رعنایی ات نمی بخشم

تو را که شرشر جام شراب در چشمی

برای اینهمه گیرایی ات نمی بخشم

بهار غرق شکوفه! چه کرده ای با من؟

تو را به رسم شکوفایی ات نمی بخشم

هزار سال جنون گریه های صحرا را

قسم به حضرت لیلایی ات نمی بخشم

شبی که ماه شدی تا دل مرا ببری

به موج مخمل دریایی ات نمی بخشم

تبر تبر مژه برهم نکوب چون جان را

به ضربه های تماشایی ات نمی بخشم

نیامدی که بدانی چقدر دلتنگم

تو را به جرم شکیبایی ات نمی بخشم

شهراد میدری