قصهء هیچ کسی مثل من آغاز نشد

قصهء هیچ کسی مثل من آغاز نشد
هیچ کس مثل من اینگونه سرافراز نشد

هیچ عاشق پی معشوق خود اینقدر نرفت
هیچ عشقی به نگار اینقَدَر ابراز نشد

هیچ کس لحظهء جان دادن و پرپر زدنش
با دو دستان پر از عاطفه ات ناز نشد

به روی سینه تان تا دم آخر ماندم
مقتل هیچ کس این قدر پر از راز نشد

با سرِ نیزه مرا از تو جدایم کردند
قامت هیچ کس اینگونه ور انداز نشد

خودمانیم ولی بهر علی اکبر هم
اینقدر وسعت آغوش شما باز نشد

از حرم تا دم گودال پر و بال زدم
هیچ پروانه چنین لایق پرواز نشد

بیت بیت بدنم مرثیه ای می طلبد
غزلی مثل من اینگونه در ایجاز نشد

خواستم تا نگذارم سرتان را ببرند
سر و جان دادم و انگار ولی باز نشد

من که رفتم ولی ای کاش مقاتل زین پس
بنویسند همه مقنعه ای باز نشد

من کریم ابن کریمم، کرمی کن آقا
افت دارد بنویسند که جانباز نشد

تکه تکه بدنم زیر سمِ اسبان رفت
بعد از این بهر کسی قامتم احراز نشد

مصطفی هاشمی نسب

درگیـرم این ایـام با سودای رفتن

درگیـرم این ایـام با سودای رفتن
شوق دویـدن ها و امّـاهای رفتن

از صبح تا شب در خیالات رسیدن
شب تا سحر مدهوش از رؤیای رفتن

"ماندن"؟،نه اصلاً اسم "ماندن" را نیاور
ماندن چرا؟، وقتی پرم از پای رفتن

تنها دلیل "بودن" یک رود این است :
فانی شدن در موج ، در دریای رفتن

دل دل نباید کرد ، باید زد به جاده
همراه باید گشت با غوغای رفتن

آغوش گرمش کار خود را کرد آخر...
آتش گرفته جانم از گرمای رفتن

مصطفی هاشمی نسب

ما بعد از آنکه بر غم تو مبتلا شدیم

ما بعد از آنکه بر غم تو مبتلا شدیم

بــا راه بنده گـی خـدا آشــنا شدیم 

هرکس وسیله داشت برای هدایتش 

ما با نســیم روضـهء تو با خــدا شدیم 

وقتی که جاه ومال وهوس راهمان گرفت 

با رمز یاحسین ز شیطان جدا شدیم 

ذکر حسین اشرف اذکار عالم است 

گفتیــم و همـدم همهء انبیــا شدیم 

مسکین و مستکین و فقیر آمدیم و بعد 

با کیمیـای مهر شمــا پر بها شدیم 

اشکی چکید و آتش دوزخ فرو نشست 

تأثیـر گریـه است اگـر بـا حیــا شدیم 

ما را خدا برای غمت برگزیده است 

با دست مادرت ز بقیّه سوا شدیم 

شبهای جمعه مادرتان روضه خوان ماست 

با ناله های دل شکنش هم نوا شدیم 

شبهای جمعه هیئت ما مثل کربلاست 

با یک سلام ، راهی کرب و بلا شدیم

مصطفی هاشمی نسب