امشب سر آن دارم کز خانه برون تازم

امشب سر آن دارم کز خانه برون تازم
این خانه هستی را از بیخ براندازم
 
تن خانه گور آمد ، جان جیفه گورستان
زین جیفه بپرهیزم این خانه بپردازم

دیوانه ام و داند ، دیوانه به خود خواند
او سلسله جنباند من عربده آغازم...

در آتشم و راهی جز صبر نمی دانم
هم گریم و هم خندم هم سوزم و هم سازم
 
دل بستۀ سودایم این سلسله از پایم
بردار که بگریزم بگذار که بگدازم

من مورم و نشمارم بر باد سلیمان را
در بادیۀ عشقش من از همه ممتازم
 
راز ازلی مشکل پوشید توان از دل
دل خواجۀ این منزل من محرم این رازم

در قاف احد دارد سیمرغ صفا منزل
زین شمع نمی بُرّد پروانۀ پروازم

صفای اصفهانی

مستانه مستم میکنی، دل را زدستم میکنی

مستانه مستم میکنی، دل را زدستم میکنی...
گه باده نوشم ای صنم،گه می پرستم میکنی

در سوزو تابم میکنی، هردم خرابم میکنی...
گه می نوازی ماه من،گاهی زهستم میکنی

حیران شدم در کار تو،درمانده از رفتار تو...
هم می گشایی پای را،هم قفل و بستم میکنی

با من نگویی چیستی، اهل کجا یا کیستی...
گاهی بلندم میکنی، گاهی تو پستم میکنی

آتش زدی کاشانه را،بردی دل دیوانه را...
هم شاد شادم ای صنم،هم غم پرستم میکنی

بگرفته ای جان مرا،کردی به زندانت مرا...
می بخشیم عالم به من، گه ورشکستم میکنی

دل را به زاری می بری،اندرخماری می بری
خوبم که آزردی مرا،آنگه تو مستم میکنی...

نسرین نبیی