آمدی گریه کنی شعر بخانی بروی

آمدی گریه کنی شعر بخانی بروی
 نامه ای خیس به دستم برسانی بروی

 در سلام تو خداحافظی ات پیدا بود
 قصدت این بود از اول که نمانی بروی

خاستی جاذبه ات را به رخ من بکشی
 شاخه ی سیب دلم را بتکانی بروی

 جای این قهوه ی فنجان که به آن لب نزدی
 تلخ بود این که به جان لب برسانی بروی

 بس نبود اینهمه دیوانه ی ماهت بودم؟
 دلت آمد که مرا سر بدوانی بروی؟

 جرم من هیچ ندانستن از عشق تو بود
 خاستی عین قضات همه/دانی بروی

 چشم آتش! مژه رگبار! دو ابرو ماشه!
باید این گونه نگاهی بچکانی بروی

 باشد این جان من این تو، بکشم راحت باش
 ولی ای کاش که این شعر بخانی بروی

شهراد میدری