آن که پامال جفا کرد چو خاکِ راهم

آن که پامال جفا کرد چو خاکِ راهم
خاک می ‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

من نه آنم که ز جور تو بنالم، حاشا!
بنده ی معتقد و چاکر دولتخواهم

بسته‌ام در خم گیسوى تو امید دراز
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

ذره ی خاکم و در کوى توام جاى خوش است
ترسم اى دوست که بادى ببرد ناگاهم...

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

صوفى صومعه ی عالم قدسم لیکن
حالیا دیر مغان است حوالتگاهم

با من راه نشین خیز و سوى میکده آى
تا در آن حلقه ببینى که چه صاحب جاهم

مست بگذشتى و از حافظت اندیشه نبود
آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم...

حافظ