آهم که در هوای تو خود را گداختم

آهم که در هوای تو خود را گداختم
اشکم ، برای دیدنت آیینه ساختم

بر روی خود کشیدم و قربانی توام
تیغی که از غلاف تن خسته آختم

می آیی و در آینه رنگم پریده است
قربانی طلوع تو رنگی که باختم

گم بودم و در آینه پیدا شدم ، دریغ،
با تو به جستجوی تو یک عمر تاختم

پیوسته باد زمزم هستی که خویش را
در آبگینه های روانش شناختم

بزم حضور بود و مزامیر تازه را
با تارهای ساکت صوتی نواختم

قربان ولیئی