اریکه ی ادب و شعر را صدارت کرد

اریکه ی ادب و شعر را صدارت کرد
به دولت دل ما اینچنین امارت کرد
دو دیده مقبره ی خواجه را زیارت کرد
و طبع شعر من از حافظ استعارت کرد
که مطلع غزلش را به این عبارت کرد

"بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
هلال عید به دور قدح اشارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد

که خاک میکده ی عشق را زیارت کرد"

جهان طفیلی شش گوشه ی خرابات است
می جنون من از خوشه ی خرابات است
و هرچه کرده دلم ، توشه ی خرابات است
دوای درد من اندوشه ی خرابات است
و گرمی دل من کوشه ی خرابات است

"مقام اصلی ما گوشه ی خرابات است

خداش خیر دهاد آنکه این عمارت کرد

بهای باده ی چون لعل چیست ؛ جوهر عقل
 بیا که سود کسی برد کاین تجارت کرد"

وباز قصه ی آن ابروان محرابی
خدا امان ده از آن ابروان محرابی
نگار و ... تیر و ...کمان ابروان محرابی
دوباره وقت اذان ابروان محرابی
و سجده ... سجده بر آن ابروان محرابی

"نماز در خم آن ابروان محرابی
کسی کند که به خون جگر طهارت کرد

فغان که نرگس چشمان شیخ شهر امروز
نظر به دردکشان از سر حقارت کرد"

ردای عشق به بر کن ز دیده منت دار
دوباره خیز و خطر کن زدیده منت دار
به شهر راز سفر کن زدیده منت دار
و سینه غرق شرر کن زدیده منت دار
و ان یکاد زبر کن زدیده منت دار

"به روی یار نظر کن زدیده منت دار
 که کار دیده نظر از سر بصارت کرد

حدیث عشق زحافظ شنو نه از واعظ
 اگرچه صنعت بسیار در عبارت کرد"

 
مجتبی شریف (متین)