افتاد به بی راهه مسیرم که اسیرم
دوشنبه, ۲۲ آذر ۱۳۹۵، ۰۹:۰۸ ق.ظ
افتاد به بی راهه مسیرم که اسیرم
گمگشته ی پهنایِ کویرم که اسیرم
بیزارم از این زندگیِ بی سرو سامان
از مزه ی این واقعه سیرم که اسیرم
در عصر تجـدد شده ام غـرق خرافات
در وسعت اندیشه فقیرم کـه اسیرم
گوشم شده دروازه ی هر ساز بدآواز
درگیرِ صدای بـم و زیـرم کـه اسیرم
جائی کـه نباشد نفسی بالِ پـریدن
بی قاعـده بایـد بپذیرم کــه اسیرم
ای خاک پناهم بده از مهر و عطوفت
یک لحظه در آغوش بگیرم که اسیرم
وقتی منِ دلـخسته نبینم عسلم را
باید که همان لحظه بمیرم که اسیرم
علی قیصری
۹۵/۰۹/۲۲