این نقابی ست زتزویر وریا،بردارید

این نقابی ست زتزویر وریا،بردارید
تا به کی شام غریبانه سحر پندارید

دامن خشک زمین و نفس داغ بلا
دانه ها خرد و عقیمند که هی می کارید

باید این معرکه ها دار مجانین بشود
آخر انکار چه حاصل که همه بیمارید

مرغ امین به قفس کرده و دستی به دعا
ابری ازجنس غبار است نخواهد بارید

نه چو منصور به حقید و نه عیسا نفسید
فارغ از دار و به گردن شکنی چون دارید

رنگ زردی ست به سر تا قدم برگ امید
بس که شلاق خزانید و پی آزارید

باغ اخلاص گرفتار تبر های ریاست
تا که برگِرد گل عشق همه چون خارید

مطربی مست ِمی و باده برآورد خروش
داغ پیشانی یتان را همه هیچ انگارید

مرتضی برخورداری