ای که گمنام رسیدی تو و گمنام گذشتی

ای که گمنام رسیدی تو و گمنام گذشتی
تو که بودی که شتابان و بی آرام گذشتی ؟

پیش از آنی که به خویش آیم و دامان تو گیرم
فرصتم رفت و تو چون لحظه ی الهام گذشتی

بی فرود آمدنی تا به کنارم بنشینی
بی درنگی که ستانم ز لبت کام ، گذشتی

تو همان مرغ همایون که سویم آمدی ، امّا
نالم از بخت که ننشسته بر این بام گذشتی

ناز هشیاری ات ای مرغ که در دامگه عشق
دانه را چیدی و چابک ز سر دام گذشتی

به تماشای تو از خویش برون تاختم ، امّا
زودم از دیده چنان شادی ایّام گذشتی

جز غباری به غفای تو ندیدم ، چو رسیدم
تو چه هنگام رسیدی ؟ تو چه هنگام گذشتی ؟                

میل و مقصود تو صحرای امید چه کسی بود ؟
ای سحابی که نباریده ز صحرام گذشتی !

تو که بودی و تبارت چه و اصل تو کجایی ؟
ای مه آلود ! که آن گونه در ابهام گذشتی

حسین منزوی