باز آی که چون برگ خزانم رخ زردی است

باز آی که چون برگ خزانم رخ زردی است

با یاد تو دمساز دل من دم سردی است

گر رو به تو آورده ام از روی نیازی است

ور دردسری می دهمت از سر دردی است

از راهروان سفر عشق در این دشت

گلگونه سرشکی است اگر راهنوردی است

در عرصه اندیشه من با که توان گفت

سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردی است

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد

جز درد که دانست که این مرد چه مردی است

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن

با مردم بی درد ندانی که چه دردی است

چون جام شفق موج زند خون به دل من

با این همه دور از تو مرا چهره زردی است

زین لاله بشکفته در دامن صحرا

هر لاله نشان قدم راه نوردی است

یا خون شهیدی است که جوشد از دل خاک

هر جا که در آغوش صبا غنچه وردی است

مهرداد اوستا