باش چندان که دل رفته به جا بازآید

باش چندان که دل رفته به جا بازآید
گر به دلجویی این بی سر و پا می آیی

گر بدانی که چه خون می خورم از دوری تو
تا به غمخانه ی من پا به حنا می آیی

گر بدانی چقدر تشنه ی دیدار توایم
عرق آلود به سر منزل ما می آیی

آنقدرها ننشینی که به گردت گردیم
بعد عمری که به ویرانه ی ما می آیی

رو به خلوتگه اغیار جلوریز روی
به سر وعده ی ما رو به قفا می آیی

نیست چون فاصله در آمدن و رفتن تو
ای جگر خون کن عشّاق چرا می آیی؟

صائب تبریزی