به شام عمر غریبانه سوگوار خودیم

به شام عمر غریبانه سوگوار خودیم
چو شمع ، گریه کنان بر سر مزار خودیم

شبی ز پرسش احوال ما دریغ نکرد
رهین منت غم های بی شمار خودیم

ز شعله های دل ما شراره ای باقی ست
هنوز انجمن افروز شام تار خودیم

چو تاک در رگ ما خون سرخ می جاری ست
سبوی خویش و می خویش و می گسار خودیم

به می ، که جام دل خود به جام جم ندهیم
که رازدان جهانیم و راز دار خودیم

به یک تجلی جانانه می رویم از دست
که مست جام حضوریم و گرم کار خودیم

چرا به بستر راحت قدم نهیم چو موج
که ما به خویش رسیدیم و در کنار خودیم

قرار ما ز ازل عاشقی و مستی بود
بیار باده که ما بر سر قرار خودیم

محمدعلی مجاهدی