به شغل جهان رنج بردن چه سود

به شغل جهان رنج بردن چه سود
که روزی به کوشش نشاید فزود

جهان غم نیرزد به شادی گرای
نه کز بهر غم کرده اند این سرای

جهان از پی شادی و دلخوشیست
نه از بهر بیداد و محنت کشیست

در این جای سختی نگیریم سخت
از این چاه بی بن برآریم رخت

می شادی آور به شادی نهیم
ز شادی نهاده به شادی دهیم

چو دی رفت و فردا نیامد پدید
به شادی یک امشب بباید برید

چنان به که امشب تماشا کنیم
چو فردا رسد کار فردا کنیم

غم نامده خورد نتوان به زور
به بزم اندرون رفت نتوان به گور

مکن جز طرب در می اندیشه ای
پدید است بازار هر چه پیشه ای

چه باید به خود بر ستم داشتن
همه ساله خود را به غم داشتن

چه پیچیم در عالم پیچ پیچ
که هیچست ازو سود و سرمایه هیچ

گریزیم از این کوچگاه رحیل
از آن پیش کافتیم درپای پیل

خوریم آنچه از ما به گوری خورند
بریم آنچه از ما به غارت برند

اگر برد خواهی چنان مایه بر
که بردند پیشینگان دگر

اگر ترسی از رهزن و باج خواه
که غارت کند آنچه بیند به راه

به درویش ده آنچه داری نخست
که بنگاه درویش را کس نجست

نبینی که ده یک دهان خراج
به دهلیز درویش دزدند باج

چه زیرک شد آن مرد بنیاد سنج
که ویرانه را ساخت باروی گنج

چو تاریخ یک روزه دارد جهان
چرا گنج صد ساله داری نهان

بیا تا نشینیم و شادی کنیم
شبی در جهان کیقبادی کنیم

یک امشب ز دولت ستانیم داد
زدی و ز فردا نیاریم یاد

بترسیم از آنها کزو سود نیست
کزین پیشه اندیشه خوشنود نیست

بدانچ آدمی را بود دسترس
بکوشیم تا خوش برآید نفس

به چاره دل خویشتن خوش کنیم
نه چندان که تن نعل آتش کنیم

دمی را که سرمایه از زندگیست
به تلخی سپردن نه فرخندگیست

چنان بر زن این دم که دادش دهی
که بادش دهی گر به بادش دهی

فدا کن درم خوش دلی را بسیچ
که ارزان بود دل خریدن به هیچ

ز بهر درم تند و بدخو مباش
تو باید که باشی درم گو مباش

مشو در حساب جهان سخت گیر
همه سخت گیری بود سخت میر

به آسان گذاری دمی می شمار
که آسان زید مرد آسان گذار

شبی فرخ و ساعتی ارجمند
بود شادمانی درو دلپسند

نظامی