به عقل سر بسپارم، دعاى خلق این است

به عقل سر بسپارم، دعاى خلق این است
روا مباد دعایى که عین نفرین است

رهایم از هوس دیدن بهشت، که عشق
طمعْ بریدن از این سفره هاى رنگین است

اگرچه دین مرا گیسوى رهاى تو برد
کسى که بنده ى موى تو نیست بى دین است

تو هم تحمل اشک مرا نخواهى داشت
مخواه گریه کنم، بغض ابر سنگین است

وداع کردى و گفتى که بازمیگردى
چقدر لحن تو وقت دروغ، شیرین است

سجاد سامانی