به من بخند،که آزادگی شعار من است!

به من بخند،که آزادگی شعار من است!
که برده نیستم و فقر افتخار من است!

ز تحفه های جهان شما یکی ش همین_
پیاده ای ست که این روزها سوار من است

چگونه سر به گریبان برم در این شهری
که برج هاش همه چوبه های دار من است؟

به شاخه های خودم گفتم این حقیقت را
 که این تبر که به من خورد، از تبار من است

اگرچه قفل زده روزگار بر دهنم،
اگرچه رشته ای از رنج ها حصار من است،

بترس از آنکه به شهر تو پای بگذارد
پیمبری که نجیبانه کنج غار من است...

محمدرضا طاهری