تمام دستِ تو روز است و چهره‌ات گرما..

تمام دستِ تو روز است
و چهره‌ات گرما..
نه سکوت دعوت می‌کند
و نه دیر است

دیگر باید حضور داشت!
در روز...
در خبر...
در رگ...
و در مرگ...

از عشق
اگر به زبان آمدیم فصلی را باید
برای خود صدا کنیم!
تصنیف‌ها را بخوانیم...
که دیگر زخم‌هامان بوی بهار گرفت.

بمان:
که برگ خانه‌ام را به خواب داده‌ای
فندق بهارم را به باد
و رنگ چشمانم را به آب.

تفنگی که اکنون تفنگ نیست،
و گلوله‌یی که در قصه‌ها
عتیقه شده است
روبروی کبوتران
تشنگی پرندگان را دارد.

 احمدرضا احمدی