حجاب چهره جان میشود غبار تنم

حجاب چهره جان میشود غبار تنم
خوشا دمی که از ان چهره پرده بر فکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم به گلشن رزوان که مرغ ان چمنم

عیان نشد که چرا امدم کجا رفتم
دریغ ودرد که غافل ز کار خویشتنم

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم

اگر زخون دلم بوی شوق می اید
عجب مدار که همدرد نافه ختنم

طراز پیرهن زر کشم مبین چون شمع
که سوز هاست نهانی درون پیرهنم

بیا وهستی حافظ زپیش او بردار
که با وجود تو کس نشنود زمن که منم

حافظ