دارى آتش میزنى این خرمن احساس را

دارى آتش میزنى این خرمن احساس را
سمتِ کفرش میبرى ایمانِ بى وسواس را

ذرّه اى انصاف اگر دارى به گُلها فکر کن
زیرِ پایت له نکن این باغ پر از یاس را

کاش اعدامم کنى اما نگویى عشق، بس!
عشق را ضایع نکن؛ این نبضِ حقُّ الناس را

عاشقِ بى دین به دینْ بى عشق، می ارزد، بشر!
درک کن این نکته را، این اصلِ بس حساس را

گندم از آدم وَ حوّا انتقامش را گرفت
بخشش اما از حکیمان است بشکن داس را!

محمدصادق زمانى