در آستانه منم من, به بامِ خانه تویی تو

در آستانه منم من, به بامِ خانه تویی تو
به هر طرف که بچرخم به هر کرانه تویی تو

تو کیستی که چنینی, در آسمان و زمینی
که آنچه تازه بماند به هر زمانه تویی تو

کهن شده‌ست غزل, ریشه‌اش تو بودی و هستی
درختِ پیر غمش نیست تا جوانه تویی تو

هر آن کسی که غزل می‌سراید از تو سروده
که روحِ هر غزلی خاصه عاشقانه تویی تو

چه جای دم زدن از من, چه جای دم زدن از شعر
شکوه و شورِ غزل را فقط بهانه تویی تو

ببین که حک شده شعرت به گوشه گوشه‌ی دنیا
ببال بر خودت ای جان! که جادوانه تویی تو

جویا معروفی