در قرن اتم ظلم و ستم را نپذیرم

در قرن اتم ظلم و ستم را نپذیرم
یک ثانیه هم بودن غم را نپذیرم

هرچند که بر روی سرم بارش فقر است
در ملک خدا بهره ی کم را نپذیرم

باشد که خدا چاره کند قوم مغول را
در دوره ی غم غارت جم را نپذیرم

گیرم که پشیمان شدم از چیدن سیبی
خارج شدن از باغ ارم را نپذیرم

چندی ست که آقای ریا واعظ شهر است
دیگر نفسی قول و قسم را نپذیرم

باید بنویسد همه ی شرح دلم را
در شعر و غزل بغض قلم را نپذیرم

چادر زده ام در وسط دشت پر از گل
غیر از غزل و رقص صنم را نپذیرم

بر دل غم صد ساله اثر می کند اما
از عشق عسل رنج و الم را نپذیرم

علی قیصری