در من ای آینه انگار کسی پنهان ست

در من ای آینه انگار کسی پنهان ست
گاه از کرده ی من شاد گهی گریان ست

نیمه ی گمشده ی من بگمانم باشد
ناخدای بلد کشتی در طوفان ست

حتم دارم که شبیه تو مرا می پاید
میزبانی ست که هم و غم او مهمان ست

چون که بی وقفه رصد کرده مرا می دانم
اندوهش قصه ی سیاره ی سرگردان ست

آنکه پیش از خود من خورده غمم تا حالا
نازنینی ست که هم قافیه با باران ست

گاه گاهی به خود آیم ز تلنگرهایش
در من ای آینه انگار کسی پنهان ست

محمدعلی ساکی