دست‌های مرا تماشا کن ، از تنم سوی تو گریزانند

دست‌های مرا تماشا کن ، از تنم سوی تو گریزانند

راز این انزجار جاری را ، رودهای رمیده می‌دانند
 

با دو انگیزه راه می‌افتند: شوق دریا و انزجار از کوه

کف زنان می‌روند و یکسره از شادی مرگِ خود خروشانند
 

کاشکی در زمین فرو بروند ، یا به بالای کوه برگردند

رودهایی که در سفر یک‌دم ،از تکاپوی خود پشیمانند

 
من ولی لحظه ای نمی‌خواهم  صاحب دست‌های خود باشم

بر تن مردمان مرده ی شهر مثل این دست‌ها فراوانند

*
رودهای رمیده را بنگر ، دست‌های مرا به یاد آور

دست من نیست... ای تنت دریا!دست‌ها بر تنم نمی‌مانند

 

محمدرضا طاهری