دلم چو غنچه به گلزار زندگی تنگ است

دلم  چو  غنچه  به  گلزار   زندگی  تنگ  است
به  چهره ی  گل  طبعم  ز رنج  آژنگ  است

اسیر  نفس  حرون خودم  چه جای خروش
که هرچه میکشم ازدست این قوی چنگ است

جمال  دوست  طلب  گر کنی به دل پرداز
که عمر طی  شد  و آیینه ی تو را زنگ است

در این زمانه  که گلزار  با طـــراوت شعر
مقام   جلوه ی  زاغان  زشت  آهنگ  است

کمال  بی خردی  بین  که بر سر القاب
میان  داعیه داران  شاعری  جنگ  است

اگر  چه  بی هنران  می زنند  لاف  گزاف
حنایشان  بَرِ  ارباب  فضل بی رنگ است

گزافه گو که ز بی مایگی  شود مغرور
دلش   سیاه  ز  تاثیر  زنگ  نیرنگ است

شگفت   نیست  که  بی  دانش  ادّعا  دارد
همیشه  مفلس  نادان دچار این ننگ است

کسی  که  مشق  الفبا  نموده  می داند
که  بین  خواجه و خواجوهزارفرسنگ است

غلام  همّت  آن  رند  عافیت  سوزم
که  بیقرار می ناب و نغمه ی چنگ است

نه    بر    شعار  نظر می کند نه بر اشعار
نه  شاعرست ونه ملّاست بلکه یکرنگ است

به  جستجوی  مقصّر در  این میانه مباش
که این نتیجه ی تحریف وضعف فرهنگ است

یکی  به شهرت کاذب دلش خوشست و یکی
کمیت زندگیش مثل «خوش عمل»لنگ است!

عباس خوش عمل کاشانی