دلم گرفته از این آسمانِ دودآلود
سه شنبه, ۱۹ دی ۱۳۹۶، ۰۸:۱۵ ب.ظ
دلم گرفته از این آسمانِ دودآلود
ازاین تراکمِ غُربت به زیرِ چرخِ کبود
ازاین سَمومِ نَفَس سوز و این تَراخُمِ اَخم
ازاین هوای پُر ازسُرب و نایِ دوداندود!
وفورِ این همه زردی میانِ دودِ سیاه
فضای عاطفه را باز می کند محدود
چه آسمانِ خسیسی! چه بادِ بی حالی!
کجاست بارشِ بارانِ ابرهای حَسود؟!
نشانِ شیطنتِ کودکانِ باغ کجاست؟
چه سینه های زُلالی دراین هوا فرسود
کجاست خنده ی باران؟کجاست رقصِ درخت
کجاست شُرشُرِ آوازِ شاعرانه ی رود؟!
ازاین نسیمِ سِتَروَن گلایه مندم من
به سویِ آبیِ دریا دریچه ای نگشود..!
یدالله گودرزی
ازاین تراکمِ غُربت به زیرِ چرخِ کبود
ازاین سَمومِ نَفَس سوز و این تَراخُمِ اَخم
ازاین هوای پُر ازسُرب و نایِ دوداندود!
وفورِ این همه زردی میانِ دودِ سیاه
فضای عاطفه را باز می کند محدود
چه آسمانِ خسیسی! چه بادِ بی حالی!
کجاست بارشِ بارانِ ابرهای حَسود؟!
نشانِ شیطنتِ کودکانِ باغ کجاست؟
چه سینه های زُلالی دراین هوا فرسود
کجاست خنده ی باران؟کجاست رقصِ درخت
کجاست شُرشُرِ آوازِ شاعرانه ی رود؟!
ازاین نسیمِ سِتَروَن گلایه مندم من
به سویِ آبیِ دریا دریچه ای نگشود..!
یدالله گودرزی
۹۶/۱۰/۱۹
نادر پناهی