دل بماند، از تو، حتی ذهن مغشوشم پر است

دل بماند، از تو، حتی ذهن مغشوشم پر است
بار عشقت سخت سنگین است و من دوشم پر است

عشق زهری تلخ و تکراری است در جانم که من
هرچه از این جام زهر آلود می نوشم، پر است

مرگ چون معشوقی از اول مرا در بر گرفت
زندگی هر وقت آمد، دید آغوشم پر است

ماه با دریا سخن می گوید و من روز و شب
چون صدف از قیل و قال موج ها گوشم پر است

قصه پایان یافت، دفتر بسته شد، پروانه رفت...
صورتش از اشک اما ـ شمع خاموشم ـ پر است

آرش فرزام صفت