دنبال من نگرد از این شهر رفته تا...

دنبال من نـــگرد از این شـــهر رفـتـــه تا ...
تا گم شــود  میــان خـودش در سه‌شنبه‌ها

باران، سه‌شـنبه روی تن هفتــه ریخـــت؛ بعد
من «ما» شدم، تو «ما» شدی و چارشنبه «ما»

امــروز روز اول عشـــق اســـت؛ عشـــــق را
از ابتـــــدای دفتـــر من تا . . .  بــگـو! کـجـا؟

ما تــا کــجــا کـنار خـــیابان قـــدم زدیــم
ما از کــجــا قـــدم قـــدم ســمــت انتــها؟

ــ من انتـــــهای شعر تو را حـدس مـی‌زنم ...
ــ نـه، نــه، نـگـو، قـدم به قـدم عین قصه را ...

مــن قصــه را دوبــاره نــوشته که گـم شــود
حــــالا تــمــام قــصــه‌ی مــا را از ابتــدا ...

مـن بـودم و تـو بـودی و «مـا» هیـچ‌کس نبود
مـــن این ور خیــابان، تــو آن ور خیــا    ...

***
مـــرد آن ور خیــابان سیـــگار مــی‌کشیــد
دنبال من نـــگرد، از این شـــهر رفـتـــه تا ...


سارا ناصرنصیر