دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید
گفتگوی من و حیرانی من گوش کنید
 
شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟
سوختم سوختم، این راز نهفتن تا کی؟
 
روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

دل و دین باخته، دیوانه رویی بودیم
بسته سلسله سلسله مویی بودیم
 
کس در آن سلسله غیر از من و دلبند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود
 
نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت
 سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت
 
اول آن کس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم
 
عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او
 داد رسوایی من، شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او
شهر پرگشت زغوغای تماشایی او
 
این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر و سامان دارد؟
 
چاره این است و ندارم به از این رای دگر
که دهم جای دگر، دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر
بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر
 
بعد از این رای من این است و همین خواهد بود
من بر این هستم و البته چنین خواهد بود
 
پیش او یارِ نو و یارِ کهن هر دو یکی است
حرمت مدعی و حرمت من، هر دو یکی است

قول زاغ و غزل مرغ چمن، هر دو یکی است
نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یکی است
 
این ندانسته که قدر همه یکسان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود
 
چون چنین است پی یار دگر باشم به
چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیبِ گل ِ رخسارِ دگر باشم به
مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به
 
نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش؟
سازم از تازه جوانان چمن، ممتازش
 
آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست
می توان یافت که بر دل زمنش باری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست
 بفروشد که به هر گوشه خریداری هست
 
به وفاداری من نیست در این شهر کسی
بنده ای هم چو مرا هست خریدار بسی
 
مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است
راه ِ صد بادیه درد، بُریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است
اول و آخر این مرحله دیدیم بس است
 
بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر
با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر
 
تو مپندار که مهر از دل محزون نرود
آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود
 چه گمان غلط است این، برود چون نرود
 
چند کس از تو و یاران تو آزرده شود؟
دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود
 
ای پسر چند به کام دگرانت بینم؟
سرخوش و مست زجام دگرانت بینم؟

مایه عیش مدام دگرانت بینم؟
 ساقیِ مجلس عام دگرانت بینم؟
 
تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند
چه هوس ها که ندارند هوسناکی چند
 
در کمین تو بسی عیب شماران هستند
 سینه پر درد ز تو، کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند
غرض این است که در قصد تو یاران هستند
 
باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری
واقف دور و برت باش که پایی نخوری
 
گر چه از خاطر«وحشی» هوس روی تو رفت
وز دلش آرزوی ِ قامت ِ دلجوی ِ تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت
با دل پرگله از ناخوشی خوی تو رفت
 
حاش لله که وفای تو فراموش کند
سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند
 
وحشی بافقی