روزگاری غزلش بال و پری بود که سوخت

روزگاری غزلش بال و پری بود که سوخت

عابر کوچه ی او رهگذری بود که سوخت

دل ترک خورد فدای سرتان قسمت بود

سینه در مجلس ترحیم سری بود مه سوخت

دختر هرزه ی شبگرد خیابان شما

ماه یک ایل خدای کپری بود که سوخت

بوقهای متوالی متلک های نجس

آخرین مرثیه ی چشم تری بود که سوخت

پشت آن پنجره ها باز خودش را می دید

پشت آن پنجره ها همسفری بود که سوخت

 ناگهان ترمز ارابه ی بالا شهری

به خود آورد خودش در به دری بود که سوخت

دو قدم مانده به ماشین غزلی گفت و نوشت :

زندگی بسته ی سیگار زری بود که .....

حامد عسکری