زن جوان غزلی با ردیف " آمد " بود

زن جوان غزلی با ردیف " آمد " بود
که بر صحیفه ی تقدیر من مسوّد بود

زنی که مثل غزل های عاشقانه ی من
به جسن مطلع و حسن طلب زبانزد بود

مرا زِ قید زمان و مکان رها می کرد
اگر چه خود به زمان و مکان مقیّد بود

به جلوه و جذبه در ضیافت غزلم
میان آمده و رفتگان سرآمد بود

زنی که آمدنش مثل "آ" یِ آمدنش
رهایی نفس از حبس های ممتد بود

به جمله ی دل من مسندالیه " آن زن "
و " است " رابطه و " باشکوه " مسند بود

زن جوان نه همین فرصت جوانی من
که از جوانی من رخصت مجدّد بود

میان جامه ی عریانی از تکلّف خود
خلوص منتزع و خلسه ی مجرّد بود

دو چشم داشت _ دو " سبزآبی " بلاتکلیف _
که بر دوراهی " دریا چمن " مردّد بود

به خنده گفت : ولی هیچ خوب مطلق نیست !
زنی که آمدنش خوب و رفتنش بد بود

حسین منزوی

کانال ما در تلگرام hamghafiebabaran@