سپرده است که حق را به دار آویزند

سپرده است که حق را به دار آویزند
که شاخه‌های درختان، اسیر پاییزند

مترسکان منافق، کلاغ می‌پوشند
شریک دزدِ بهار و رفیق جالیزند

شکسته بغض فروخورده را نسیم انگار
که برگ‌های درختان چو اشک می‌ریزند

زمان، زمانه‌ی غربت... زمان تنهایی است
تمام ثانیه‌ها از "نبود" لبریزند

اگر بهار بیاید به قصد خون‌خواهی
و شاخه‌های به خون خفته، سبز برخیزند...

رضا احسان‌پور