سکوت کردم و فهماندمش عذاب این است

سکوت کردم و فهماندمش عذاب این است

همیشه پرسش ناکرده را جواب این است

به نعره خواست به آرامشم خطی بکشد

سکوت کردم و دریافت باز تاب این است

شکسته بود ولی مویه وار خندید

که چهره باخته را آخرین نقاب این است

به مهر گفتمش:آرام باش و صحبت کن

که در طریق سخن حسن انتخاب این است

چه گفت؟راز ،نه!اما:

نپرس و باور کن

کم است زهر ،که نوشیدن مذاب این است

نشاندمش که بخوان:

خواند و هم سکوتم شد

سوال کرد که :

با من چه کرده ای ؟

گفتم:

کمی سکوت تو را میکند مجاب این است

من و تو درک سکوت همیم،تا هستیم

و جاودانگی لحظه های ناب این است

.

محمد علی بهمنی