سیاه ­بختی ما را چراغ می­فهمد

سیاه ­بختی ما را چراغ می­فهمد

مرا شکفته­ی روشن ز داغ می­فهمد

سخن بلند چو شد دود آن رود در چشم

زبان شعله­ ورم را چراغ می­فهمد

سپرده­ ایم به طفلان بسیط صحرا را

مرا که پیر جنونم فراغ می­فهمد

 ز فرط حوصله سر رفته­ ام چو خم شراب

مرا همیشه دل بی­ دماغ می­فهمد

قفس چو تنگ شود صید دل­ گشاده شود

فتیله حرف مرا در چراغ می­فهمد

به کنج عزلتت از حاسدان خطرها هست

مخوان حدیث قفس را که باغ می­فهمد

نداشت درک مرا هر که طبعکی دارد

صعود باز مرا کی کلاغ می­فهمد

خطیب گفت که قاضی ادیب خوش­ سخنی است

چو خر حدیث بخواند الاغ می­فهمد

غروب و غنچه چه معنی کنند فهم مرا

گرفتگی دلم را سراغ می­فهمد

محمد سهرابی