شال را از سر نیندازی سرو سامان من

شال را از سر نیندازی سرو سامان من

آبرویم را نریزی ،سارق  ایمان من

موجَکی بیرون زد از دریای طوفانی موت

رحم کن بر ناخدای ناشی و بر  جان من

عکس مهتاب تو را دیدم شبی بر لوح جان 

کور شد بر غیر زیبایی تو چشمان من 

خنده کردی و اناری خورد در رویت تَرَک

قطره ای هم شد شرابی بر لب خندان من

در حریم چشم های تو  طوافی کرده ام

سوخت پروانه صفت  پروانه ی سوازان من 

مستی انگور را هرگز  نمیخواهد دلم 

تا که لبهای تو باشد جام تاکستان من 

یوسفم،،،از چاه و از بازار و زندان خسته ام 

بازکن آغوش خود را کلبه ی کنعان من 

محمد جواد شاه بنده