صد حیف ، از محبتِ بیش از قیاسِ ما

صد حیف ، از محبتِ بیش از قیاسِ ما
با بیوفای حقِّ وفا ناشناسِ ما

بودی به راه سیل ، بسی بِه ؛که راه او
طرح بنای عشق ، محبت اساس ما

عیبش کنند ناگه و ، باشد به جای خویش
گو ؛ دور دار،  اطلسِ خویش از پَلاس ما

ما را به دست رَشک مده، خود بکُش به جور
اینست از مروّت تو،  التماس ما

کفران نعمتش ، سبب قطعِ وصل شد
زینش بَتَر سَزاست،  دلِ ناسپاس ما

ترسم که نایَدَش به نظر ،بند پاره نیز
دارد اگر نگاه تو ، زینگونه،  پاس ما

وحشی ازین عزا بدرآییم ، تا به کی
باشد کَهُن پلاسِ مصیبت ، لباس ما

  وحشی بافقی