قسم به زلف سیاهش که اعتبار من است

قسم به زلف سیاهش که اعتبار من است
ربوده صبر و قرارم و لی قرار من است

به قدر ثانیه ای گر نبوده در بَرمن
بقدر ثانیه ها یاد او کنار من است

نشسته نام نکویش به جای ذکر نماز
به حمد و سوره چه حاجت که او شعار من است

طواف روی و ضریح دو چشم گیرایش
دلیل تازه ی لا یمکن والفرار من است

سپرده ام تن و شاخه به باد پاییزی
چه غم ز ریزش برگم که نوبهار من است

خوشم به حرف و حدیث نهفته در دل شهر
که شهره ام به جنونی که افتخار من است

منم مسافر راهی غریب و جانفرسا
که درد دوری او شانه شانه بار من است

مرتضی برخورداری