قسم به نم نم اشکم، به پاره‌ی جگرم

قسم به نم نم اشکم، به پاره‌ی جگرم
از این سیاهی بی تو، به صبحِ خود ببرم

بیا و بگذر از این جبر و اختیارم کن
بیا و بگذر از این من، نگو نمی‌گذرم

به پای آمدنت سر بریده‌ام از صبر
هوس نموده‌ام اصلاً که پیرهن بدرم

فرار می‌کنی از چنگ من چرا؟ برگرد!
چه جای جنگ؟ ببین! «هیت لک»! که بی‌سپرم!

در آسمان به هوای تو بال خواهم زد
اگر چه بوی قفس می‌دهی به بال و پرم

خوشا به عشق رسیدن به رغم بدنامی
خوشا منی که به عالم به ننگ مفتخرم!

رضا احسان‌پور