لیلایی و دیریست که من بادیه گردم

لیلایی و دیریست که من بادیه گردم
با خیل رقیبان همه جا گرم نبردم

گه زائر کوی تو به صد شوق و تمنا
گه در هوس جرعه ای از باده ی دردم

ازخون دلم  راه  کشیدم  که  بیایی
عالم همه دانند که در عشق تو فردم

هرچند که قافی و نظرگاه تو سیمرغ
با این همه افتادگیم صخره نوردم

افسوس که شیرینی و تلخ است مرامت
بازنده ی عشق تو و این بازی نردم

گاهی به مدارایی و دلجویی و پیمان
گه با دگرانی زدرگاه تو طردم

ازیُمن  جفای تو در این وادی هجران
پیمانه ی لبریز غم و ناله ی سردم

از حُسن و وفای توچه حاصل شده دل را
جز درد و پریشانی و رخساره ی زردم

مرتضی برخورداری