مایه ی درد است بیداری مرد

مایه ی درد است بیداری مرد
آه ازین بیداری پر داغ و درد 
 
خفتگان را گر سبکباری خوش است
شبروان را رنج بیداری خوش است 
 
گرچه بیداری همه حیف است و کاش
ای دل دیدارجو  بیدار باش 
 
هم به بیداری توانی پی سپرد
خفته هرگز ره به مقصودی نبرد 
 
پر ز درد است اینه ، پیداست این
چشم گریان می نهد بر آستین
 
هر طرف تا چشم می بیند شب است
آسمان کور شب بی کوکب است 
 
آینه می گرید از بخت سیاه
گریه ی آیینه بی اشک است و آه 
 
در چنین شب های بی فریاد رس
روز خوش در خواب باید دید و بس

ابتهاج