مردی که چون جان دوست می دارم مرامش را

مردی که چون جان دوست می دارم مرامش را

سرشار عطری ناب می یابم سلامش را

مردی که هرگز شرمگین لهجه ی خود نیست

مردی که هرگز خط نزد پسوند نامش را

بوی شگفت خاک باران خورده می پیچد

وقتی ببخشد بوسه های احترامش را

می پرسم و می گوید او ناگاه می یابم

آکنده از اشراق و حکمت هر کلامش را

از آن شیار ژرف پیشانی چه می خوانی؟

دنیا به نامردی گرفته انتقامش را

گرچه مذاقش مثل شرح حال ما تلخ است

ذکری ز مولایم علی شهد است کامش را

آن چهره ی خورشید خورده مثل گل خندید

وقتی شنید از شعر من نام امامش را

آرش شفاعی