مرگ و مشک و ماه

مرگ و مشک و ماه

مشک تشنه

ماه تشنه

خیمه‌گاه تشنه‌تر

ماه از میان نخل‌های شرمگین گذشت. 

چشم‌های مستِ مرگ

مشک و ماه را به آب داد

چشم‌های خویش را به آفتاب

مرگ

همچنان به مشک خیره مانده بود

تیری از کمان پرید

مشک مُرد و 

ماه تشنه جان سپرد

خیمه‌گاه، بغض کودکان خویش را

به آسمان سپرد. 

مرگ مانده بود و 

ماه می‌گذشت

شط 

ـ هنوز تا همیشه ـ 

رو سیاه می‌گذشت

سید ضیاءالدین شفیعی