منم که گوشه میخانه خانقاه من است

منم که گوشه میخانه خانقاه من است
دعای پیر مغان  ورد صبحگاه من است

گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک
نوای من به سحر اه عذر خواه من است

ز پادشاه وگدا فارغم به حمدالله
گدای خاک در دوست پادشاه من است

غرض ز مسجد ومیخانه ام وصال شماست
جز این خیال ندارم خدا گواه من است

مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ورنی
رمیدن از دردولت نه رسم وراه من است

از ان زمان که بر این استان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه من است

گناه اگرچه نبود اختیار ما حافظ
تو در طریق ادب باش گو گناه من است

حافظ