من بهمن ­ام همواره از کوهی سرازیر

من بهمن ­ام همواره از کوهی سرازیر
تو جاده­ ای با پیچ و خم­ های نفس گیر

می­ غلطم و می ­لغزم و می ­ریزم از کوه
با سنگها و صخره ­های  راه درگیر

فکر رسیدن می ­کنم هر روز و هر شب
با پا و با سر می دوم بی­هیچ تاخیر

اما در آن پایین به پای کوه سنگی
تو داده ­ای دست خودت را دست تقدیر

قسمت نبوده، نیست، اما، احتمالا
مغز تو را این حرفها کردند تسخیر

بیهوده می ­کوشم برای با تو بودن
وقتی که می­ جنگی تو با هر گونه تغییر

این برف سنگین آب خواهد شد سرانجام
بر جای خود باقی است اما جاده پیر!

آرزو نوری