من زلزله ای آنی ام از من بگریزید

من زلزله ای آنی ام! از من بگریزید
آوار پشیمانی ام از من بگریزید

چون‌ سیلِ سرازیرازآغوش طبیعت
بارآورِ ویرانی ام! از من بگریزید

ذرات بلا می چکد از ابر وجودم
طوفانیِ طوفانی ام از من بگریزید

چون سکه دو رو دارم انسانم و شیطان!
آن لحظه که شیطانی ام, از من بگریزید

این دُم که نهادید به دوشم خ‍ُمِ خشم است
من کژدم کاشانی ام از من بگریزید

زخمی تر از آنم که بخواهید و ببخشم
من کینه ی طولانی ام از من بگریزید

فرق من و ما رنگ سپیدیست که خورده ست
 بر پهنه ی پیشانی ام آری بگریزید !

مجتبی سپید