می گذشت از رهِ قبرستانی

می گذشت از رهِ قبرستانی
روبَهِ زیرکِ پُر دستانی

پیشِ رو دید خروسی زیبا
شده بر شاخِ درختی بالا

جوجَکی فَربِه و دشمن نشناس
ساده ای بی خبر از کِید و ریا

دلِ روباه پیِ وَصلتِ وِی
سخت لرزید، ولی وصل کجا؟

چَنگَلِ کوتَه و مقصود بلند
شکمِ خالی و مَرزوق جدا

حیله را تند بچسبید و گشاد
لب زِ عَجز و زِ تَضَرُّع به دعا

جوجَکَش گفت: (که ای؟) گفتا: ( من
موءمنم موءمنِ درگاهِ خدا

مُردگان را طَلَبَم غُفرانی
زندگان را بدهم درمانی)

گفت: ( از راهِ خدا ای حَقجو
بِرَهان جانِ من از شرِّ عَدو

مادرم گفته مرا در پِی هست
کهنه خَصمی به تَجَسُس هر سو)

بِکِشید آه زِ  دل، روبَه و گفت:
(طالِعِ خَصم مبادا نیکو

به فرود آی که با هم بِنَهیم
به مناجات سوی یزدان، رو)

آمده نامده جوجَک به زمین
زیرِ دندانِ عَدو زد قوقو:

(موءمنا آن همه دلسوزیِ تو
وآن همه وعده ی درمان، کو؟کو؟)

گفت: ( درمانِ تو تُویِ شکمم
وعده ام لحظه ی دیگر، لبِ جو)

هر که نشناخته اطمینان کرد
جایِ درمان، طلبِ حِرمان کرد

نیما یوشیج