نگفتمت مرو آن جا، که آشنات منم

نگفتمت مرو آن جا، که آشنات منم 

در این سراب فنا چشمه ی حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من 

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی 

که نقش بند سراپرده ی رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی 

مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو 

بیا که قوَّت پرواز و پرُّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند 

که آتش و تپش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت بر تو نهند 

که گم کنی که سرِ چشمه ی صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت 

نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست 

وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

مولوی