نگو هرگز نمی آیی، خیـــالت را نگیر از من

نگو هرگز نمی آیی، خیـــالت را نگیر از من
شبیهِ خابِ شیرین شور و حالت را نگیر از من

خزر چشمــانِ شالی روسریِّ جنگــلی مویم!
به شوقت پیچِ چالوسم، شمالت را نگیر از من

پلنگی تا ابد خوشبخـــــت می مانم به یادِ تو
کفی از سرمه یِ چشـمِ غزالت را نگیر از من

برایت میشوم پروانــــــه یِ بدپیله یِ عاشق
نخی ابریشمِ مـــــویِ شلالت را نگیر از من

تمـــامِ طوطیـــــــانِ حافظیّه می شناسندم
غروب و گریه با هر برگه فالت را نگیر از من

شبِ چلّه که گرماگـــــرمِ آواز است شومینه
به جــانم شعله یِ رقصِ زغالت را نگیر از من

برایِ صنــــدلیِّ خــالیِ تو چـــــای میریزم
به فنجان لب زدنهایِ محـــالت را نگیر از من

به شمع و قابِ عکسی دلخوشم از تو سرِ سفره
دعایِ لحظه یِ تحویـلِ سالت را نگیر از من

به این یک درصدِ الکل که شـــــاید باز برگردی
همیشه "رازی"ام پس احتمـــالت را نگیر از من

به یادت قانعم گــاهی، غزل یا شعرِ کوتــاهی
نگو هرگز نمی آیی، خیـــــــالت را نگیر از من

شهراد میدری